මේ කොයි යන්නේ

මුලින්ම කියන්න තියෙන්නේ මේ කතාව තනිකරම මට හිතෙන හැටි බවය. එසේ වුවත් හිතෙන හැටියට හිත හිතා පමණක් සිටින්නට නොහැකි වීමේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස අනිත් අයත් එක්ක ඒවා කියන්නට ගොස් මා තේරුම් ගත්තේ මේ මට පමණක් හිතෙන හැටියක් නෙ‍ාවන බවය. වෙන විදියකට කියන්නේ නම් මේ විදියට හිතෙන තවත් අය ඉන්නා බවය. ඉතින් ඒ ගාන තුන් හතර දෙනෙක්ද නැත්නම් ඊට වඩා වැඩිද කියා බලන්න මේ කතාව බ්ලොග් එකේ ලියන්නට තීරණය කළෙමි. කියවා බලා කමෙන්ට් දමන තරමට අගය කරමි.

මිනිසුන් ජීවත් වන්නේ පුදුමාකාර පීඩනයකිනි. තේරෙන භාෂාවෙන් කියන්නෙ නම් ස්ට්‍රෙස් එකකිනි. ඒ ඔවුන් දිවා රෑ නොබලා මොකක්ද මන්දා පස්සේ දුවන බැවිනි. ඒ දුවන්නේ මොකක්ද කියලාවත් සමහර විට ඔවුන්වත් දන්නේ නැති වුවත් බොහෝ විට ඒ සල්ලි පස්සේය. ඊට හේතුව ජීවත් වන්නට සල්ලි අවශ්‍ය වීමයි. ඒත් බොහෝ දෙනා මේ අතොරක් නැතුව දුවන්නේ එහි විලෝමය හිතට අරගෙනයි. එනම් සල්ලි ඇත්නම් ජීවත් වන්නට පුළුවන් යනුවෙන් හිතාගෙනයි.

ජීවත් වන්නේ සල්ලි හොයන්නද... සල්ලි හොයන්නේ ජීවත් වන්නද...

ඉතින් උදේ පාන්දර පටන් රෑ දෙගොඩ හරියක් වන තුරු මිනිස්සු සල්ලි පස්සේ දුවති. ඉස්සර නම් මිනිසුන්ට වීක්එන්ඩ් එකක් කියා එකක් තිබුණි. පසුව සෙනසුරාදා වරුවක් වැඩ කරන්නට පටන් ගත් අතර දැන් දැන් සෙනසුරාදාට කොළඹ එහෙම ආවොත් ඒකත් සතියේ දවසක් යැයි හිතෙන තරමට මිනිසුන් සෙනසුරාදාත් වැඩය. තව ටික කාලෙකින් ඉරිදාටත් ඒ සෙතේම අත්වනු ඇත. අනේ මන්දා ලංකාව නමට නම් වැඩිම නිවාඩු තියෙන රටය. ඒත් මිනිසුන් නිවාඩුවක් සැනසිල්ලේ ගත කරනවාද යන්න ගැන නම් මට ඇත්තේ බරපතල ගැටලුවක් හා කණගාටුවකි.

ප්‍රශ්න... ප්‍රශ්න... ප්‍රශ්න...

අනිත් අතින් මිනිසුන්ගේ ජීවිත හිතා ගත නොහැකි ලෙස සංකීර්ණ වී ඇත්තේ මේ කෙහෙම්මල් තරඟයක් නිසාය. තමන්ගේ ජීවිතේ හැම දෙයක්ම හැම පැත්තක්ම නිතිපතා අනිත් අයගේ ජීවිතත් සමග සංසන්දනය කිරීම දැන් පිස්සුවක් තරමටම වැඩි වෙලාය. අරයාට තියෙන දේට වඩා හොඳ දෙයක් මෙයාට ඕනෑය. බඩේ ඉන්න බබා සුබ නැකතට සීසර් කර එළියට ගන්න ඕනෑය. ඒකාව හොඳම ඉස්කෝලෙකට දාගන්න ඕනෑය. ඒ සඳහා හොර ඔප්පුද අරවද මේවද කෝටියක් දේවල් කර පාසල් යන්නත් කලින් සිට පොඩි එකාටත් පුරුදු කරන්නේ බොරු කියන්නය. ඒවාද හරි නොගියහොත් අම්මලාගෙන් ලිංගික අල්ලස් අරගෙන පොඩි එකාව ඉස්කෝලෙට ගන්න විදුහල්පතිලාද බිහි වී ඇත්තේ මේ තරඟය ගැන හොඳාකාරවම දන්න නිසාය. පොඩි එකාට මොන්ටිසෝරියේ සිට උසස් පෙළ දක්වා ටියුෂන්ය. ඒ සමහර පන්ති වල සිද්ද වෙන දේවල් පත්තරෙන් ටීවී එකෙන් කොච්චර දැක්කත් අම්මලාට තාත්තලාට ගානක් නැතිය. ළමයින් ගැන බලන්නට අම්මලාට වෙලාවක් නැත්තේ එයාලාත් තරඟයට අවශ්‍ය මුදල් සොයන්න තාත්තලා වගේම උදේ පටන් රෑ වන තුරු ජොබ් වල නිසාය.

අම්මල තාත්තල එයාලගෙ ලෝක වල... ළමයි කාගෙ ලෝකෙද එතකොට...

මේවා ගැන ලියනවා නම් ලියන්න දේවල් තව ‍ගොඩක් තිබේ. ඒත් ඒ ගැන කතා කර කර සාම්ප්‍රදායික සමාජ විවේචකයකු ලෙස හංවඩු ගැහෙන්නට මට උවමනා නැත. අප කළ යුත්තේ මිනිසුන්ගේ සිත් සතන් තුළ මහා පීඩනයක් ඇති කර ඇති මේ තරඟය නමැති විෂම චක්‍රය කොහෙන් හෝ කඩා බිඳ දැමීමයි. එසේ නොකරන තාක් කල් මේ පීඩනය පිට වන්නේ කොතැනින්ද යන්න දිනපතා පත්තරයක පිටු පෙරළීමෙන් පහසුවෙන්ම හිතා ගත හැකිය.

දිනන්නෙ කවුද... පරදින්නෙ කවුද...

මිනිසුනේ ටිකක් හිතපල්ලා.

අපි මේ තර‍ඟෙට දුවන්නේ අපි අපි එක්කම නේද.

දිනන්නේ කවුදැයි හරියටම නොපෙනුණත් පරදින්න‍ේ නම් කවුදැයි හොඳටම පේනවා නේද.

මේ ටික මට පස්සෙ හිතු‍ණ දෙයකි. අප අදහන බුුදු දහම අනුව ලෝභ, ද්වේෂ, මෝහ යනුවෙන් කෙ‍ළෙස් තුනක් තිබේ. මා වටහා ගත් පරිදි ලෝභය අැති වන්නේ කැමැත්ත නිසාය. ද්වේෂය ඇති වන්නේ අකැමැත්ත නිසාය. ඒත් මෝහය මේ දෙකටම වෙනස්ය. කොටින්ම යම් දේවල් වලට කැමැත්තත් තවත් දේවල් වලට අකැමැත්තත් ඇති වන්නේ මෝහය නිසාය. ඒ අනුව මේ සමාජයේ ඇති සියලු ප්‍රශ්න වලට ජන්මය දෙන්නේ මිනිස් සිතේ ඇති මෝහය යැයි මට සිතේ.