Wednesday, November 16, 2016

1930 සහ 2016 කතා දෙකක්

දිනක්...

"මට ආරංචියි අද ඉස්කෝලෙ ළමයි ලොකු කලබලයක් කරා කියල. උඹ මොකද කරේ? (ඉස්කෝලෙ ගිහින්)"

"අද හර්තාල් නිසා ඉස්කෝලෙ නෑ. ඒ අස්සෙ... (මෙන්න මගෙ ප්‍රශ්නෙ විසඳගන්න නියම චාන්ස් එක) කවුද එකෙක් මගෙ තොප්පිය උදුරගෙන ඉරල විසි කරා. මට හෙට ඉස්කෝලෙ යන්න අලුත් කැප් එකක් ඕනි."

"මොකාද ඒ වැඩේ කරපු එකා?"

"මං දන්නෑ. සෙනඟ අස්සෙ හිටපු එකෙක්"

"ඇයි ඌ එහෙම කරේ?"

"ඒක පිටරට එකක් නිසා"

"කවුද කියන්නෙ? මම ඒක 'කදාර්' (අත්යන්ත්‍ර රෙදි) කඩෙන් ගත්තෙ. මොකද උඹ හිතන් ඉන්නෙ උඹ ඔක්කොම දන්නව කියලද?"

"මම මොකුත් කරේ නෑ. මට ගහන්නත් ගියා උන් මං ඒක නවත්තන්න හැදුවම"

"උඹ උට ගහල බිම දාන්නයි තිබ්බෙ. මම කැප් එකයි උඹේ ඇඳුම් මහන්න රෙද්දයි දෙකම ගත්තෙ කදාර් කඩෙන්. මොකෙක් හරි කියනව නම් ඒව කදාර් නෙවෙයි කියල උෟ පොට්ටයෙක් වෙන්න ඕනි."

"මිනිස්සු කියනව ඒව ලැන්කෂයර් වල හදපුව කියල."

"විකාර. උන්ට උන්ගෙ වැඩක් බලාගන්න කියපන්. මතක තියාගනින්, උඹ පාර යන එක එකා කියන එ්ව අහල උඹේ ඇඳුම් ඉරල දාන්න දුන්නොත් උඹට හෙලුවෙන් තමයි පාරෙ යන්න වෙන්නෙ. ඒ වගේම උඹ ගිහින් කියපන් උන්ට මම මගෙ එක සතයක් පිටරට වලට යවල නෑ කියල. මම මගෙ යුතුකම් හොඳට දන්න මිනිහෙක්. ඒ මොනව වුනත් දෙයියන්ගෙ නාමෙන් උඹලට බැරිද ඔය දේශපාලනෙන් ඈත් වෙලා උඹලගෙ වැඩක් බලාගන්න? අපට මේ රටේ ඕනි තරම් ප්‍රශ්න තියෙනව, උඹල වගේ කජුකිරි කොල්ලො ඒව තවත් අවුල් කරේ නැතුවට."

(ස්වාමි සහ ඔහුගේ පියා අතර දෙබසකි)

පෙර දින...

දිනය 1930 අගෝස්තු 15 වෙනිදා. දෙදහසක පමණ මල්ගුඩි වැසියන් පිරිසක් එදින සරායු ගඟේ ඉවුරට රැස්ව සිටියේ බොම්බායේ ප්‍රසිද්ධ දේශපාලන ක්‍රියාකාරිකයකු වූ ගෞරි ශංකර් අත්අඩංගුවට ගැනීමට විරෝධය පළ කිරීමටයි. කදාර් ඇඳුමකින් සැරසුණු ගාම්භීර පෙනුමක් ආරූඪ කරගත් දේශකයෙක් වේදිකාවක් මත නැගී ජනකාය අමතමින් සිටියා. තියුණු, උස් හඬින් ගෞරි ශංකර්ගේ ජීවිතය හා කාර්යභාරය ගැන විස්තර කළ ඔහු ඉන් පසුව කතාව වෙනස් අතකට හැරෙව්වා.

"අපි අද වහලුන් වෙලා. වෙන කවදාටත් වඩා වහලුන් වෙලා. අපි අපේ උරුමය මතක් කරගමු. ඇයි අපට රාමායණයේ හා මහා භාරතයේ තියෙන අභිමානවත් අතීතය අමතකද? මතක තියාගන්න මේ රට කාලිදාස කෙනෙක්, බුදු කෙනෙක්, ශංකරාචාර්ය කෙනෙක් ලෝකෙට දීපු රටක්. අපේ මුතුන් මිත්තෝ නැව් හදාගෙන මුහුදු තරණය කරපු කාලේ, අපි ශිෂ්ටාචාරයේ හිණිපෙත්තේ හිටපු කාලේ, සුද්දෝ හෙලුවෙන් කැලෑවල අැවිදිනවා අමු මස් කකා. ඒත් අද අපට මොකද්ද වෙලා තියෙන්නෙ? අපි වහලුන්ගෙත් වහල්ලු වෙලා."

මේ වෙලාව වෙන කොට ස්වාමිටත් ඔහුගේ මිතුරු මානිටත් මේ කතාව තේරෙන්නෙ නැති තත්වෙට ඇවිත් තිබුණෙ. ඒත් අර පුද්ගලයා ඊළඟට කියපු දේ නම් හරිම ප්‍රායෝගිකයි කියල ඔවුන්ට හිතුණා.

"නිකමට හිතපල්ලා. අපි මිලියන තුන්සිය තිස් හයක් ඉන්න, යුරෝපෙ තරම් ලොකු රටක්. ඒකට එංගලන්තෙ. අපේ මදුරාසිය තරම්වත් නැති, සුද්දො ටික දෙනෙක් ඉන්න, ඒ මදිවට හැතැම්ම දාස් ගානක් ඈත තියෙන රටක්. ඒත් අපි මෙහෙ ඉඳන් උන්ට වැඳ වැටෙනවා! අැයි අපට එහෙම වෙලා තියෙන්නෙ? අපේ මහ උන්ගෙ වැරදි නිසා නෙවෙයිද? වෙන මුකුත් ඕනි නෑ, අපි ඔක්කොම එකතු වෙලා එංගලන්තෙ උඩට කෙළ ගැහුවත් ඇති උන්ව යට වෙලා මැරිල යන්න!"

දේශකයාගේ කතාවෙන් බොහෝ සේ උද්දාම වූ ස්වාමි හා මානි අතර ඉන්පසු ඇති වූ කතාවයි මේ.

"ගාන්ධිට ජය වේවා!"

"මෝඩයා! ඇයි උඹට කට වහන් ඉන්න බැරි?"

"ඒක ඇත්තද?"

"මොකද්ද?"

"අර කෙළ ගහලා සුද්දන්ව ගිල්ලලා මරලා දාන එක?"

"වෙන්න එපැයි නේද? නැත්නම් උඹ හිතනවද ඔය මනුස්සය ඕක කියයි කියල?"

"ඉතින් එහෙනම් අපි ඒක කරන්නෙ නැත්තෙ ඇයි? "

"සුද්දො අපට වෙඩි තියයි යකෝ, උන්ට කිසි අණක් ගුණක් නෑ"

ස්වාමි තවත් මොකද්දෝ කීමට සැරසුණත් ළඟ සිටියවුන් ඔහු දෙස රවා බැලූ හෙයින් ඔහු කට පියා ගත්තේය.

සවස් භාගයේ ඉතිරි කොටස ස්වාමි හා මානි, දේශකයාගේ කතාවේ ඇලී ගැලීම සිටියෝය; ඔහුත් සමග ඉන්දියානු කම්කරුවාගේ ඉරණම ගැන හඬා වැටුණාහ; එංගලන්ත බඩු වර්ජනය කරන්නට ශපථ කළහ; ඒ වෙනුවට සිය රට දේ වූ කදාර් රෙදිම අඳින්නට තීරණය කළෝය.

හදිසියේම මානි දෙස හැරුණු ස්වාමි පහත් හඬින් මෙසේ ඇසීය.

"උඹ දන්නවද මම ඇඳන් ඉන්නෙ මොනවද කියල?"

"යකෝ... ඕක ලැන්කෂයර් ඇඳුමක්!"

"උඹ කොහොමද දන්නෙ?"

ඊට පිළිතුර වූයේ රවා බැලීමක් පමණි.

"උඹ ඇඳන් ඉන්නෙ මොකද්ද?"

"මේක කදාර් යකෝ! උඹ හිතුවද මම ඔය සුද්දන්ට එක සතයක් ගෙවයි කියලා?"

මේ කතාව ගැන නම් ස්වාමිට සැකයක් ඇති වුණත් ඔහුට ඒ මොහොතේ සිතට ආ එකම හැඟීම, 'ලැන්කෂයර් ඇඳුමකින් ආවාට වඩා හෙලුවෙන් ආවා නම් හොඳය' යන්න පමණි.

එක වරම ජනකාය මැදින් "භාරත මාතාවට ජය වේවා" "ගාන්ධිට ජය වේවා" යනුවෙන් මහත් හඬක් නැගුණි. ඉන්පසුව මලානික දේශාභිමානී ගීතයකි. ඊටත් පසුව සැඳෑ අඳුර ඒකාලෝක කරමින් ගිනි ගොඩක් දල්වන ලදී. ගාන්ධි තොප්පි පැළඳි ළමයි කිහිප දෙනෙක් ජනතාව අතරින් ඇවිද ගියේ පිටරට ඇඳුම් පුළුස්සන ලෙස ඔවුන්ගෙන් අයදිමිනි. කබා, තොප්පි හි තවත් උඩුකය ඇඳුම් ගැලවී ඉගිලී ගොස් ගිනි ජාලාව මැදට වැටුණේ දුම් හා ගඳ නංවමිනි.

ස්වාමි මේ දෙස බලා සිටියේ සතුටින් ඔද වැඩෙමිනි. එහෙත් එක් වරම:

"ළමයා උඹට ඕනි අපේ රට සදාකාලිකව වහලුන් කරල තියන්නද?"

"නෑ නෑ!"

"ඒත් උඹ දාගෙන ඉන්නෙ පිටරට තොප්පියක්!"

"ආ! මට අමතක වුණා!"

ඔහු එක්වරම ලැජ්ජාවට පත් වුවත් හනික සිය තොප්පිය ගලවා ගිනි ගොඩට විසි කළේ 'තම රට බේරා ගන්නවා' යන අභිමානවත් හැඟීමකිනි.

පසුවදන

මේ හුදෙක් 1935දී ලියූ 1930 ඉන්දියානු කතාවක ("Swami and Friends" by R. K. Narayan) කොටසක දළ පරිවර්තනයක් වන අතර, 2016දී ලංකාවේ සිදු වූ මීට සමාන සිදුවීම් මාලාවකට කිසිදු සම්බන්ධයක් නැත.

ප.ලි.


Upload කරේ මේකෙන්. ඇයි අවුල්ද?

No comments:

Post a Comment